การพักผ่อนของคนเรานั้นต่างกัน บ้างคนต้องการกับบ้านเพื่อพักผ่อน เพราะการอยู่กับคนในครอบครัวนั้นสบายทั้งกายสบายทั้งใจ แต่บ้างคนนั้นชอบการท่องเที่ยวไปเที่ยวธรรมชาติเพื่อไปสูดอากาศธรรมชาติ บ้างคนก็อาจจะชอบอ่านหนังสืออยู่บ้าน บ้างคนก็ชอบดูซีรี่สบายสบาย พักสมอง
แต่สำหรับตัวฉันนั้นการพักผ่อนใจของฉันชอบคือกับบ้าน ฉันนั้นทำงานอยู่ต่างจังหวัด เดือนหนึ่งถึงจะบ้านได้2วัน บ้างก็ไม่สามารถได้กับเลย การกับบ้านของฉันคือการพักสมองและก็พักใจ เพราะการอยู่ครอบครัวนั้นมันมีความสุขเป็นอย่างมาก กับบ้านไม่ต้องทำอะไรเลยเพราะว่าแม่ทำให้ทุกอย่าง แม่ทำให้หมด เช้ามา9โมงแม่ก็ปลุกฉันกินข้าว ซึ่งต่างจากการทำงาน เช้ามาบ้างวันเที่ยงแล้วยังไม่ได้กินข้าวเลย เพราะไม่รู้จะกินอะไร แต่อยู่บ้านมันจะมีของที่เราชอบ เพราะคนเป็นแม่นั้นรู้ใจลูกไปหมดสักทุกอย่าง
แล้วของแต่ละอย่างที่แม่นั้นทำมันก็สู้ร้านไหนที่เรากินน้นไม่ได้ ส่วนตัวพ่อนั้นเป็นผู้หาอุปกรณ์ของทำครัวครัวให้แม่เรานะรู้สึกอบอุ่นทุกครั้ง ความสุขแค่ตอนเช้าเองที่เล่ามา พอกินเสร็จก็ต่างคนต่างดูหนังในห้องของตัวเอง เพราะว่า พ่อกับแม่นั้นไม่ดูหนังเหมือนเรา พอเที่ยงก็ได้ไปบ้านย่ากินข้าวอีกครั้งแต่ข้าวเที่ยงนั้นก็จะเป็นอะไรไม่ได้นอกจากส้มตำ ตอนเที่ยงนั้นบ้านเราจะรวมตัวทุกคน ไม่ว่าจะย่า ก๋ง อา ลูกพี่ลูกน้องนั้นก็ได้มากินกันพร้อมหน้าพร้อมตากันไปหมด ทุกอย่างไม่ได้อยู่กับการที่เรานั้นได้กินมากมายเท่าไหล่ แต่ทุกอย่างที่มีความสุข คือการทำให้เราได้รับรู้ถึงการรู้สึกพักนั้นเอง คนเรานั้นการที่ได้อยู่กับครอบครัวพร้อมหน้าพร้อมตา ได้พูดคุยกันว่าคนต่างทำงานแต่มีอะไรมั่ง “เบื่อขนาดไหนเหนื่อยขนาดไหน ก็ทำให้รู้สึกหายเหนื่อยได้ทันที” พอมาถึงเวลาตอนเย็นก็ต้องทำอะไรกินใหม่อีก มันเหมือนเป็นกิจกรรมร่วมกัน เวลาไปทำไรกินก็ต้องไปตลาด คิดไว้ว่าวันนี้เรานั้นต้องกินอะไร เราก็พากันไปซื้อของที่ตลาดกันหมดบ้าน ก่อนจะทำอาหารเราก็ต้องมีอาหารลองท้องก่อน เพราะอาหารเย็นกว่าจะเสร็จก็ต้องช่วยกันทำอีกพักโตเลยทีเดียว พอเริ่มอาหารเย็นก็ได้พูดคุยกันเหมือนเดิม5555 มันมีเรื่องคุยกันไม่รู้สึกเบื่อ
พอกินเสร็จก็ช่วยกันเก็บล้างทำความสะอาด ก็ต่างไปอาบน้ำแต่งตัวนอน แล้วก็กับมานั่งนอนคุยกัน สำหรับฉันความสุขนั้นคือการพักผ่อน การที่ร่างการและสมองเหนื่อยจากการทำงานมาแล้ว การอยู่กับพ่อแม่พี่น้องย่าปู่เป็นสิ่งที่สบายใจ เราได้เห็นรอยยิ้มของทุกคน ไม่มีใครนั้นต้องทำให้เรานั้นเครียดเลย แต่พอเวลาจะกลับมาทำงานโบกกันลากันก็รู้จะร้องไห้ทุกครั้ง เหมือนจะห่างกันอีกแล้ว คนเรานั้นมีหน้าที่ต่างกันไป ถึงเวลานั้นอยากพัก ก็ลองกับมาบ้านบ้าง มันรู้เต็มร่างกายได้ชาตแบตเต็ม100ให้กับร่างการตัวเอง มีแรงที่จะทำงานต่อไป และมีกำลังมากขึ้นและมันจะไม่ท้อกับงาน พอกับมาทำงานเราจะทำได้ดีขึ้นเพราะว่าสมองเรานั้นโล่งหัวมาแล้วเราก็จะมาเริ่มงานต่อได้เลย สมองนั้นจะเบาสบายเวลาหัวหน้านั้นสั่งอะไรก็สามารถคิดออกได้ แต่ถ้าสมองเรานั้นยังตันอยู่ เวลางานถ้าหัวหน้าเรานั้นได้สั่งอะไร สมองนั้นก็ไม่ส่มารถคิดออก ทำให้เรานั้นเสียงานเสียงเวลาอีกด้วย ทุคนของคนเรานั้นการพักผ่อนมันก็ได้ต่างกันไปอยู่กับที่ความสบายใจของแต่ละคน